ԱՄՆ-ի հատուկ դեսպանորդ Սթիվ ՈՒիտկոֆը թույլատրելի է համարել Աբրահամի համաձայնագրերի ընդլայնումը, նշելով, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը կարող են միանալ դրանց ապագայում։ «Մենք կարծում ենք, որ շատ, շատ մոտ ենք այդ երկրներում հակամարտությունների վերջնական լուծմանը։ Ես կարծում եմ, որ երկուսն էլ կարող են ցանկանալ միանալ Աբրահամի համաձայնագրերին»,- ասել է Ուիտկոֆը։ ԱՄՆ-ի հատուկ ներկայացուցչի խոսքով՝ սա շատ կարևոր նախաձեռնություն է երկրի նախագահ Դոնալդ Թրամփի համար, և նա հավատում է դրան։               
 

«Յուրոփը» չի ցանկանում, որ համաձայնագիրն ստորագրվի

«Յուրոփը» չի ցանկանում, որ համաձայնագիրն ստորագրվի
20.10.2017 | 07:22

Այսօր Հայաստանում կլինի Լեհաստանի ԱԳ նախարարը, իսկ ԱԺ նախագահ Արա Բաբլոյանը դեռ չի վերադարձել Լեհաստանից: Կարո՞ղ ենք կարծել` ինչ-որ բան, փաստորեն, այն չէ: Կարող ենք: Չերկնչենք ու արձանագրենք` Լեհաստանը ԵՄ-Հայաստան հարևանության համաձայնագրի ստորագրման այս փուլում բավականին առաձգական, դիվանագիտորեն ձևակերպած` առանցքային նշանակությամբ երկիր է դառնում, ընդ որում` ոչ թե ավանդական պատկերացումների, «գունավոր հեղափոխությունների», այլ, կարելի է ենթադրել Ադրբեջանի մասով. չար լեզուներն ասում են` ոչ միայն Հունգարիան է Ադրբեջանին «սիրում», այլև, կարծես, Լեհաստանը: Ճշմարտության դեմ չմեղանչելու համար էլ ասենք, որ հայկական կողմն ամեն ինչ անում է` նոյեմբերի 24-ին պայմանագիրն ստորագրելու, նույն Լեհաստանի և նրա ԱԳ նախարարի հետ իրավիճակը «հասկանալու» համար: Չնայած Լեհաստանը միակը չէ, որ նոյեմբերի 24-ին կարող է «տեխնիկապես» պատրաստ չլինել փաստաթղթի ստորագրմանը:

Կա ևս չորս երկիր` Չեխիա, Էստոնիա, Գերմանիա, Ռումինիա, որոնց դեպքում ևս «ընթացակարգային» խնդիրներն առկա են: Ի դեպ, տարընթերցման նման մի բան է ստացվում, երբ ասում են` թարգմանության խնդիր ևս գոյություն ունի. «նանո» այս դարում փոքր-ինչ ծիծաղելի է նման պատճառաբանությամբ նման կարևոր փաստաթղթի ստորագրման ոչևսացումը, մանավանդ որ փաստաթուղթը մեկ անգամ արդեն «ամուսնացած» է եղել և «կուտ» է գնացել, էլ չենք ասում, որ այն անդրանիկն է լինելու ԵԱՏՄ տարածքում:
«Տեխնիկական» խնդիրներից առավել կարևոր են քաղաքական ենթատեքստերը, որ կարող են դրված լինել այս համաձայնագրի չերևացող «մասում»: Արձանագրենք.
ա) Հայաստանն այս անգամ աներկբա գնում է համաձայնագրի ստորագրմանը, անում ամեն ինչ` բոլոր կարգի խոչընդոտները վերացնելու համար: Ասել է` Եվրոպայից և Հայաստանից որևէ մեկը չի կարող մեղադրել Հայաստանին, եթե այնպես ստացվի, որ նոյեմբերի 24-ին համաձայնագիրը չստորագրվի:
բ) Ռուսաստանը ևս այս անգամ չի խանգարում: Պնդում են բոլորը: Ճիշտ է, Ռուսաստանը Ռուսաստան չէր լինի, եթե չխանգարեր: Պարզապես տիկին Սոբչակի հետ ընտրությունների գնացող, Արևմուտքի հետ հազարավոր խնդիրներ ունեցող պարոն Պուտինը շատ լավ է հասկանում` ինչ ասել են «ընթացակարգ» և «տեխնիկական պատճառներ», ուստի իր ծանր տեղը չի թեթևացնում, անիմաստ չի միջամտում:
գ) «Յուրոփը», այն է` Արևմուտքը, նու՜րբ, անչափ նուրբ է խաղում. բանն այն է, որ «Յուրոփը» նույնպես անչափ լուրջ է մոտենում խնդրին: Եվ որքան էլ պարադոքսալ է, համարձակություն ունենանք ասելու. այդ «Յուրոփը» չի ցանկանում, որ համաձայնագիրն ստորագրվի: Ինչու՞: Շատ պարզ. «Յուրոփը» չի ցանկանում վտանգել համաձայնագիրն ընդհանրապես: «Յուրոփը» շատ լավ է ճանաչում Ռուսաստանին: «Յուրոփը», որն այսօր Սաակաշվիլիով նոր պարտիա է սկսել ՈՒկրաինայում, հասկանում է, որ Հայաստանում դեռ կա «ապրելու ապրիլ», շատ լավ տեսնում է, որ Հայաստանում ներքաղաքական միակ հարցադրումը «ո՞վ է լինելու վարչապետ»-ն է, չի ցանկանում, բոլոր դեպքերում, երկրորդ ՈՒկրաինա ունենալ, չի ցանկանում Ռուսաստանի ձեռքերին ազատություն տալ, և «ազատ ձեռքերով» պատերազմի մղել Ադրբեջանին. այլ անչափ նրբագեղ, ինչպես ինքը կարող է` փափուկ քաղաքականությամբ հետաձգում է համաձայնագրի ստորագրումը մինչև տարվա վերջ, «այնտեղից» էլ` մինչև մայիս:


Որովհետև խաղում է Սերժ Սարգսյանի «կողմից»` այն պարզ պատճառով, որ վերջինիս խաղը իրենց ծանոթ է. այն կառուցված է գրագետ տախտակի և շախմատային անխոցելի հաշվարկի` հետ-առաջի վրա:
Ասել է` «տեխնիկական խնդիրներին», ցանկալի է դա նրանց, թե ոչ, վերջինս տիրապետում է «նա բիս»:


Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 2034

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ